Een zwangerschapsvervanging kan prima op interim basis worden ingevuld, zolang het echt gaat om een projectmatige of resultaatgerichte inzet, dus niet simpelweg “tijdelijk iemands baan overnemen als werknemer”.

Wat dan belangrijk is:

✅ 1. De opdracht is duidelijk afgebakend

Er is een concrete omschrijving van wat ik kom doen (bijv. HR-processen draaiende houden, specifieke dossiers afronden, of implementaties begeleiden), voor welke periode en met welk resultaat.  Er is dus geen sprake van “vaste werkzaamheden tot nader order”.

✅ 2. Ik blijf zelfstandig

Het is de bedoeling dat ik het werk op mijn manier uitvoer, met eigen kennis, ervaring en verantwoordelijkheid. Ik word niet aangestuurd als werknemer (dus geen hiërarchische lijn, geen urenregistratie zoals personeel, geen verplicht werkpatroon etc.).

✅ 3. Er is een duidelijke opdrachtgever–opdrachtnemerrelatie

Ik factureer, heb meerdere opdrachtgevers (of in elk geval aantoonbaar eigen ondernemerschap), en loop ondernemersrisico. Ik ben al meer dan 12 jaar zelfstandig, dus je hoeft je geen zorgen te maken dat ze hier ooit onduidelijkheid over bestaat. Als je mij op interim basis inzet, hoef je dus geen risico te lopen.

✅ 4. De reden van inzet is tijdelijk en inhoudelijk afgebakend

Het verschil tussen “vervanging” en “interim” zit vaak in de toegevoegde waarde. Als interim-professional kom ik tijdelijk binnen om continuïteit te borgen, processen te verbeteren of kennis te waarborgen, niet alleen om “uren te draaien”.

Bijvoorbeeld:

In plaats van “we zoeken iemand die 4 maanden de HR-medewerker vervangt”
zeg je “we zoeken een interim HR-professional die in 4 maanden de HR-processen beheert en optimaliseert tijdens de afwezigheid van onze vaste medewerker.”

Dat lijkt hetzelfde, maar is juridisch en fiscaal een wereld van verschil.